Το πρωί πέσανε οι πρώτες ακτίνες στο καλυβάκι του Γρηγορίου. Κουράστηκαν ζητώντας να τρυπώσουνε μέχρι μέσα. Το είχανε τάμα, να μπαίνουνε το πρωί νωρίς, ν’ ακουμπάνε απαλά στην ιερή κεφαλή του γέροντα, έτσι για να πάρουνε την ευλογία του. Το ‘χαν καλύτερο, να βλέπουνε το ιερό καλυβάκι από το να φωτίζουνε ανίερα παλάτια. Και σήμερα, μόλις είδανε το μικρό φεγγίτη, μπήκανε διακριτικά στο ιερό βήμα της προσευχής. Βρήκανε το γέροντα γονατιστό. Ακούμπαγε το κεφάλι σε οριζόντιο ξύλο, καρφωμένο σε κάθετο κοντόξυλο. Ο γέροντας τώρα δεν έκλαιγε γοερά. Τα δάκρυα μόνο κύλαγαν ήρεμα. Κύλαγαν απαλά και τα μάζευε ο Θεός, τα ‘βαζε προσεχτικά στη ζυγαριά. Μ’ αυτά μέτραγε τη χάρη του. Πολλά δάκρυα, πολλή χάρη. Και είχανε τόσο πολύ βάρος αυτά τα δάκρυα, που δεν πρόφταινε ο Θεός να δίνει χάρη. Έδινε, έδινε… λευτερωνόταν ο Γρηγόριος από το παράπονό του, γέμιζε μέσα του με παρουσία του Θεού… Μέχρι που ένιωσε στο πλευρό, στο κεφάλι, τη θωπεία της ακτίνας του ήλιου… κουνήθηκε να σηκωθεί, να βγει στην πορτούλα, να δει το Θεό στο πρόσωπο του ήλιου.
Να σηκωθεί… μία κουβέντα ήταν… Πως να σηκωθεί; Τ’ άρρωστα μέλη του είχανε ξυλιάσει σε κείνη τη στάση. Είδε κι έπαθε, προσπάθησε πολλή ώρα, κάποτε σύρθηκε στο κατώφλι να πει καλημέρα του ήλιου. Άπλωσε τα χέρια του να χαϊδέψει το αεράκι, έφερε γύρω τα μάτια να συνεννοηθεί με τα δέντρα, το χώμα… Κούνησε τα χείλη να πει δύο κουβέντες και στα μικρά πουλάκια.
…Ξημέρωσε αλλιώτικη, χαριτωμένη, εποχή για το Γρηγόριο. Ζούσε για να προσεύχεται, να κλαίει, ν’ αγαπάει, να περιαυγάζεται από το θείο φως, ν’ αναπαύεται στην αγκάλη της αγίας Τριάδας, να…

Μικρά μυστικά για μια όμορφη καθημερινή ζωή Από τον συγγραφέα του βιβλίου Προσευχητάριον ειδικών περιστάσεων π. Διονύσιο Ταμπάκη …ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ως ο τόπος και ο χρόνος της αιωνιότητας αποτελούσε και πάντα θα αποτελεί μία αέναη πηγή εμπνεύσεως για κληρικούς, θεολόγους, λειτουργιολόγους, ιεροψάλτες, αγιογράφους, φιλολόγους, αρχιτέκτονες, ποιητές, συγγραφείς, στοχαστές, ιστορικούς, κοινωνιολόγους, μουσικούς, ζωγράφους, λαογράφους και άλλους πολλούς. Ό,τι όμως και να γράψεις, ό,τι και να περιγράψεις για το Άγιον Όρος, πάντοτε θα είναι ένας και μόνο κόκκος άμμου από μία απέραντη αμμουδιά, που το ζεσταίνει η φιλόστοργη αγάπη της Θεοτόκου. Και τούτο διότι τ΄ Άγιον Όρος είναι ουσιαστικά αυτό, που δεν φαίνεται, αφού πολιτεύεται στο αόρατο μέρος της πλάσης. Συνεπώς για να το κατανοήσεις θα χρειασθείς κιάλια πνευματικά, που όμως δεν τα πωλεί ο τυφλός κι εφήμερος τούτος κόσμος. Σ΄ αυτό το βιβλίο, λοιπόν, παρουσιάζουμε με λίγα λόγια κι απλά, ως ένα λυχναράκι με ιλαρό φώς στα ερεβώδη σκοτάδια της εποχής μας, διάφορες συμβουλές και αποφθέγματα, καρπόι εμπειριών και θεϊκών βιωμάτων συγχρόνων Αθωνιτών Πατέρων, που κατά καιρούς ως προσκυνητές στης Παναγιάς το περιβόλι ακούσαμε και τα καταγράψαμε. Είναι ένα μικρό, σύγχρονο Γεροντικό, που στόχο έχει να κεντρίσει στην ψυχή την καλή ανησυχία και τη δίψα για το αιώνιο και το αληθινό. Μια χούφτα λιβάνι, που ξεκλέψαμε από τό ερμάρι του ιερού ένα δειλινό, σαν αποσπέριζαν οι Πατέρες στο τερπνό εκκλησάκι του Χριστού μας, εκεί, στης Παναγιάς τον θρόνο τον Αθωνικό.