Δύσκολο πράγμα να φύγει κανείς από τον τόπο του. Μα το χελιδόνι είχε πάρει την απόφασή του. Θα έφευγε. Θα πετούσε μακριά, όσο μακριά χρειαζόταν, να βρει τ΄ αγαπημένο πλάσμα του Θεού. Το ΄χε, άλλωστε, υποσχεθεί στα χελιδονόπουλα…
«Δείξε μου, Κύριε, ποιο είναι, από τα τόσα σου τα πλάσματα, το πιο αγαπημένο;», μονολογούσε.
«Μην είναι το λιοντάρι, ο δυνατός βασιλιάς; Ή τάχατες, το ήσυχο φίδι, με την τόση εξυπνάδα; Πες μου, Κύριε…
Μην είναι η αγελάδα, που πάντοτε τρέφει τον κόσμο; Ή  το ψαράκι του γιαλού, που ευλόγησες με τα δυο Σου χέρια; Πες μου, Κύριε…»
Το χελιδόνι αντάμωσε τα πλάσματα του Θεού, κι έμαθε πολλά. Μα κάποτε, βρήκε το μεγαλόπρεπο αετό κι άκουσε λόγια ανήκουστα…Να ήταν, άραγε, αλήθεια;
«Δείξε μου, Κύριε το πλάσμα σου το αγαπημένο, να φέρω ολόγυρα τον κόσμο, να το διαλαλήσω…»

ΤΕΥΧΟΣ Α΄ Πατάμε στα ίδια χώματα που πάτησαν κι εκείνοι… Καταγόμαστε από τους ίδιους τόπους, τα ίδια χωριά… Άνθρωποι σαν κι εμάς, άνθρωποι πραγματικοί, ήρωες αληθινοί… 200 αυτοκόλλητα μάς φέρνουν σε επαφή με ανθρώπους που έδωσαν και τη ζωή τους ακόμα για την ελευθερία της πατρίδας! Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να αναπνεύσουν λίγο αέρα ηρωικό… … και ας μην ξεχνάμε:…

Πεθερά και νύφη! Αγαπούν με διαφορετικό τρόπο τον ίδιο άνδρα. Ανταγωνίζονται μάταια η μία την άλλη. Η κακιά πεθερά ήταν κάποτε νύφη. Κι η ζόρικη νύφη κάποτε θα γίνει πεθερά. Μπορούν να έχουν ειρήνη μεταξύ τους;
Ο Γέροντας Θαδδαίος ανοίγει την αγκαλιά του… Κάτι έχει να πει και στις δυο…