Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε δύο σημαντικά πρόσωπα των ελληνικών γραμμάτων: Το ζευγάρι Γιώργου και Γαλάτειας Σουρέλη. Πρόκειται για έναν αφιερωματικό τόνο, στον οποίο φιλοξενούνται κείμενα 18 ανθρώπων, που έζησαν από κοντά τον Γιώργο ή τη Γαλάτεια (συνήθως και τους δύο) και περιγράφουν με τρόπο βιωματικό και εμπειρικό την προσωπικότητά τους, τα ταλέντα τους αλλά και τη γραφή τους. Ακαδημαϊκοί, συγγραφείς, εκπαιδευτικοί, διανοούμενοι, συγγενείς και φίλοι ξεδιπλώνουν μπροστά μας το χαρισματικό αυτό ζευγάρι και μας παρουσιάζουν άγνωστες και γνωστές πτυχές του βίου τους. Στο βιβλίο περιέχεται και μια συνέντευξη της Γαλάτειας Σουρέλη, αποκαλυπτική της προσωπικότητάς της, όπως και παράρτημα με αντιπροσωπευτικά κείμενα από βιβλία ή ομιλίες τους.

«Το ένιωθε το σκόρπισμα του εαυτού του κάθε βράδυ μέσα σε τόσο κόσμο. Το πρωί στο Υπουργείο τον πλάκωνε η ρουτίνα, δεν τον ενδιέφερε πλέον η δουλειά του, είχε βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια. Έλεγε πως κάνει υπομονή να σιγουρέψει το μέλλον και μετά λογάριαζε να παραιτηθεί. Είχε πάντα την αίσθηση πως δεν ανήκει εκεί, πως όλα αυτά μοιάζουν με όνειρο, πολλές φορές ξυπνούσε ανήσυχος μέσα στην νύχτα από έναν ακαθόριστο εφιάλτη, κοιμόταν ελάχιστα. Όλα τα θέματα παρέμεναν το ίδιο άλυτα, ήξερε πως κάποτε έπρεπε να τα αντιμετωπίσει, να σταματήσει να κρύβεται, να μην τα απωθεί. Αλλιώς είχε ξεκινήσει, κάποτε φιλοδοξούσε να αφιερωθεί στον συνάνθρωπο, κατά βάθος ήξερε πως η ζωή είναι αλλού, δεν γνώριζε πού όμως…»

Μια διαδρομή οδύνης, ενοχών, αλλοτρίωσης και αναζήτησης από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα. Οι ήρωες του αφηγήματος αυτού δημιουργήθηκαν από τις πραγματικές ιστορίες ανθρώπων που ζουν πλάι μας. Θελήσαμε να διηγηθούμε την ζωή τους για να ψελλίσουμε πως υπάρχει ακόμα ελπίδα, όσο κι αν έχει αστοχήσει κανείς, όσο κι αν πόνεσε, όσο κι αν έφταιξε, φτάνει να έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή που θα αναλάβει απόλυτα την ευθύνη της ζωής του και θα επιθυμήσει να ξανοιχτεί στο Φως. Μυστήριο είναι αυτό και φτωχά τα λόγια για να το περιγράψουμε,μα συμβαίνει καθημερινά γύρω μας κι εμείς λαχταρήσαμε να το μοιραστούμε.

Γιατί ο άνθρωπος δυσκολεύεται να εμπιστευθεί;
Γιατί θέλει να ελέγχει τα πάντα, και υποφέρει όταν αυτό δεν συμβαίνει;
Η ζωή φέρει πάντα μέσα της το απρόοπτο, εκείνο που δεν περιμέναμε, δεν σχεδιάσαμε και δεν υπολογίσαμε.
Ο Θεός απλώνει τα σχέδιά του και μας καλεί να πρωταγωνιστήσουμε στην ζωή μας.
Εμπιστεύομαι και ζω.
Αλλάζω αυτά που μπορούν να αλλάξουν και προχωρώ.
Αποδέχομαι αυτά που δεν αλλάζουν μαθαίνοντας να τα διαχειρίζομαι.
Οι ευκαιρίες στην ζωή θα μας δοθούν.
Ό,τι δεν κατάφερα στο παρελθόν δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μου το προσφέρει το μέλλον. Άλλωστε η χαρά δεν κρύβεται στην απουσία προβλημάτων αλλά στην μεταμόρφωσή τους.

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, την φιλτάτη πατρίδα μας, ο Θεός έδωσε πολλές ευλογίες. Η μεγαλύτερη ευλογία είναι η αγιοκατάταξη πολλών πνευματικών προσώπων, όπως του αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, του αγίου Ιακώβου του Τσαλίκη και άλλων. Εξέχουσα θέση στην σειρά αυτή των αγίων έχει ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μοναδική μορφή μοναχού στον καιρό μας. Άνθρωπος προσευχής. Γέροντας διακριτικός, διδάσκαλος απλανής, άγιος σημειοφόρος, πατέρας πολλών μοναχών και πιστών. Πολλούς έσωσε με τις ενέργειές του. Είχε ηγεμονικά χαρίσματα, όπως το χάρισμα της προοράσεως. Συγκαταβατικός στους μετανοούντας, στήριγμα στους αγωνιζομένους, πρεσβευτής στον Χριστό για όλους, αντίπαλος του βελίαρ νικηφόρος. Όσες φορές τον συνάντησα έβλεπα το πρόσωπό του να λάμπει, γιατί είχε ενοικούσα την χάρη του Θεού πάνω του. Ήταν χαριτωμένος. Συναντήθηκα πολλές φορές μαζί του και ευεργετήθηκα από αυτόν τα μέγιστα.

Ποιος είμαι και από πού έρχομαι;

Γιατί γεννήθηκα και τι να την κάνω τη ζωή μου;

Πού να κρύψω, να χωρέσω ή να μοιραστώ την ένταση της επιθυμίας μου για τον άλλο;

Πώς να τολμήσω να εμπιστευτώ τον έρωτα, όταν την ίδια στιγμή θα ζω και θα πεθαίνω;

Τι μου συμβαίνει και η φθορά με αλλοιώνει;

Τα κείμενα του βιβλίου αυτού προσπαθούν να θέσουν τα ερωτήματα και να ανιχνεύσουν τη σύνδεση πίστης, ύπαρξης και σχέσης σε ένα περιβάλλον απώλειας του προσώπου. Χωρίς να υποκύπτουν στην ουτοπία των έτοιμων απαντήσεων, ψηλαφούν την ελπίδα μιας άλλης ζωής, μέσα από την αληθινή ενηλικίωση.

Στο ίδιο σπίτι ζούμε… κι όμως μπορούμε.
Οι ενότητες και τα κείμενα αυτού του βιβλίου έχουν να κάνουν με τα βιώματα της οικογενειακής, της ενοριακής, της σχολικής, της κοινωνικής πραγματικότητας και την απόφαση, μέσα από την εκκλησιαστική εμπειρία, να μην σιωπήσουμε, να μην παραιτηθούμε, να μην αφεθούμε στο “δεν πειράζει” των καιρών. Να μοιραστούμε την ελπίδα που η αγάπη στον Χριστό και η αγάπη σε όλους, ξεκινώντας από τους οικείους μας, γεννά χαρά και δίνει νόημα στην ζωή μας. Όχι με εξιδανικεύσεις, αλλά με ρεαλισμό.
Γονείς και νέοι, αλλά και όσοι νοιάζονται για την οικογένεια, μπορούν να προσθέσουν τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους βιώματα, τις δικές τους ελπίδες, τις δικές τους χαρμολύπες. “Λύπη μαζί, λύπη μισή, χαρά μαζί, χαρά διπλή”, λέει ο λαός μας…