Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, την φιλτάτη πατρίδα μας, ο Θεός έδωσε πολλές ευλογίες. Η μεγαλύτερη ευλογία είναι η αγιοκατάταξη πολλών πνευματικών προσώπων, όπως του αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, του αγίου Ιακώβου του Τσαλίκη και άλλων. Εξέχουσα θέση στην σειρά αυτή των αγίων έχει ο άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μοναδική μορφή μοναχού στον καιρό μας. Άνθρωπος προσευχής. Γέροντας διακριτικός, διδάσκαλος απλανής, άγιος σημειοφόρος, πατέρας πολλών μοναχών και πιστών. Πολλούς έσωσε με τις ενέργειές του. Είχε ηγεμονικά χαρίσματα, όπως το χάρισμα της προοράσεως. Συγκαταβατικός στους μετανοούντας, στήριγμα στους αγωνιζομένους, πρεσβευτής στον Χριστό για όλους, αντίπαλος του βελίαρ νικηφόρος. Όσες φορές τον συνάντησα έβλεπα το πρόσωπό του να λάμπει, γιατί είχε ενοικούσα την χάρη του Θεού πάνω του. Ήταν χαριτωμένος. Συναντήθηκα πολλές φορές μαζί του και ευεργετήθηκα από αυτόν τα μέγιστα.

Το βιβλίο αυτό σε μια πρώτη ανάγνωση μοιάζει να μιλά για το Άγιον Όρος. Το Άγιον Όρος σε μια πρώτη επίσκεψη μοιάζει να μαρτυρεί για τον μοναχισμό. Και κατά την περιγραφή της εμφάνισης του Κυρίου στην Παλαιά Διαθήκη ο δυνατός άνεμος, ο σεισμός και η φωτιά δεν αποκαλύπτουν Εκείνον, απλά προπορεύονται του ερχομού Του. Ο Κύριος βρίσκεται στο απαλό αεράκι, στη «φωνή αύρας λεπτής». Και το βιβλίο αυτό δεν μιλά για το Άγιον Όρος, αλλά για τη «λεπτή αύρα» που πνέει εκεί και για τη «φωνή» που αντηχεί και μαρτυρεί τον Κύριο.
Η έκδοση αυτή δεν επιχειρεί να προτρέψει τον αναγνώστη προς το Όρος, αλλά να τον υποψιάσει για το Άγιον…

Τα έξι κείμενα του βιβλίου αυτού εξηγούν το πως το μοναχικό ήθος παραπέμπει στο ήθος του Σταυρού και επεκτείνονται στην ψηλάφηση λεπτών εσωτερικών κινήσεων που μας αξιώνουν να αντικρίζουμε την πνευματική μας ζωή ως όρος άγιον προς ανάβαση.

Στο ίδιο σπίτι ζούμε… κι όμως μπορούμε.
Οι ενότητες και τα κείμενα αυτού του βιβλίου έχουν να κάνουν με τα βιώματα της οικογενειακής, της ενοριακής, της σχολικής, της κοινωνικής πραγματικότητας και την απόφαση, μέσα από την εκκλησιαστική εμπειρία, να μην σιωπήσουμε, να μην παραιτηθούμε, να μην αφεθούμε στο “δεν πειράζει” των καιρών. Να μοιραστούμε την ελπίδα που η αγάπη στον Χριστό και η αγάπη σε όλους, ξεκινώντας από τους οικείους μας, γεννά χαρά και δίνει νόημα στην ζωή μας. Όχι με εξιδανικεύσεις, αλλά με ρεαλισμό.
Γονείς και νέοι, αλλά και όσοι νοιάζονται για την οικογένεια, μπορούν να προσθέσουν τις δικές τους σκέψεις, τα δικά τους βιώματα, τις δικές τους ελπίδες, τις δικές τους χαρμολύπες. “Λύπη μαζί, λύπη μισή, χαρά μαζί, χαρά διπλή”, λέει ο λαός μας…

«…Ο πατέρας, ἕνας νέος περίπου στὰ τριάντα δύο, ἡ μητέρα μιὰ κοπέλα γύρω στὰ εἴκοσι ὀκτώ. Ἀνάμεσά τους θέλησε νὰ στέκεται ὄρθιος ὁ γυιός, στὰ τρία του, μὲ μιὰ λάμψη ἐξυπνάδας στὰ φρέσκα ματάκια του. Τριβόταν πότε πάνω στὸν ἕνα καὶ πότε πάνω στὴν ἄλλη ζητώντας αὐτοεπιβεβαίωση στὴν ἐπαφὴ μὲ τὶς γονικὲς παλάμες. Ἔπαιζε πότε μὲ τὰ δάχτυλα τῆς μιᾶς καὶ πότε μὲ τοῦ ἄλλου καὶ ἰδιαιτέρως γλυστροῦσε τὰ μικρούτσικα δικά του πάνω σ᾽ ἕνα στρογγυλὸ γυαλιστερὸ κρίκο ποὺ εὕρισκε στὰ χέρια τοῦ μπαμπᾶ καὶ τῆς μαμᾶς…
Αὐτοῦ τοῦ ἔλειπε κάτι· ἔδειξε τὸ δικό του ἀντίστοιχο δαχτυλάκι καὶ εἶπε παραπονιάρικα: «Ἐμένα, ἐμένα, μαμά;». Ἔκανε τάχα ἡ μαμὰ νὰ βγάλει τὸ δικό της, νὰ τοῦ τὸ δώσει νὰ παίξει. Ὅμως, τοῦ ᾽πε –τοῦ τό ᾽δειξε– πὼς δὲν βγαίνει· οὔτε τοῦ μπαμπᾶ. Ἦταν ἴσα-ἴσα στὰ δάχτυλα καὶ τῶν δύο. Σκοτείνιασε ὁ μικρὸς κι εἶπε ἱκετευτικά· «Πάρεις, μπαμπά; Πάρεις Γιαννάκη σου;».
Ὁ πατέρας τοῦ χάιδεψε τὸ χεράκι. «Ναί, ναί, ἀγόρι μου!», εἶπε χαμογελώντας καὶ κοίταξε τὴ μαμά. Τὸ βλέμμα τους συναντήθηκε κι ἄστραψε στὸ ἄγγισμα στὸ βάθος τῆς προσδοκίας…»

Η συναρπαστική και ανατρεπτική πορεία ζωής ενός σύγχρονου αναζητητή της αλήθειας, του Κλάους Κένεθ. Το υπαρξιακό ταξίδι ενός ανθρώπου από τη διάλυση της προσωπικότητάς του στην ανέλπιστη επάνοδό του στην πραγματική ζωή και στο φως της Ορθοδοξίας, με καταληκτικό σταθμό αυτής της περιπλάνησης τη συνάντηση με τον γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ.
Η μοναδικότητα και η ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου ως κατάφαση στην αγαπητική κλήση του Θεού, η αλήθεια ως προσωπική-υποστατική αρχή, το νόημα της ύπαρξης ως αγάπη και ελευθερία, δείχνουν έναν άλλον υπαρξιακό ορίζοντα, όπου ακόμη και η απελπισία βιώνεται ως προνόμιο που δεν οδηγεί ποτέ στην πικρή αίσθηση της απόγνωσης και του θανάτου, αλλά στην αναμονή και στην προσδοκία για την εκ νέου δεξίωση της παρουσίας του Θεού στη ζωή μας. Έτσι, το τέλος είναι μονάχα η αρχή…

Το βιβλίο αυτό αναζητάει τον χρόνο σου.
Όχι εκείνον τον φανερό, τον καθημερινό, που δε θα μάθουμε ποτέ αν τον ξοδεύουμε άσκοπα ή μας ξοδεύει συστηματικά, αν τον τρώμε ή μας τρώει.
Αναζητάει τον άλλον, τον μυστικό, τον παραπονεμένο, που αρνιέται να ακολουθήσει την τρελή πορεία των προγραμμάτων μας και που περιμένει υπομονετικά να τον αφήσουμε να μας κεράσει τις λιχουδιές της ησυχίας και της περισυλλογής.
Το ξέρεις καλά· σε μία στιγμή έχουν χαθεί πολλά και έχουν κερδηθεί ακόμη περισσότερα. Είναι εκείνες οι στιγμές που διαστέλλονται, ώσπου να γίνουν μία αιωνιότητα. Τέτοιες στιγμές θα βρεις κι εδώ. Στιγμές που θέλησαν να διασταλούν. Μα μη βιαστείς πώς δεν σε αφορούν να πεις. Η αιωνιότητα είναι μία κι είναι κοινή για όλους. Όσοι κατάφεραν να βαφτίσουν σ’ αυτήν τις στιγμές τους, γίνονται πόρτα και διέξοδος που τους χωράει όλους.